Σκέψεις της Πούλιας

Όπου να ναι ξημερώνει.
Κανένα δευτερόλεπτο δεν είναι ίδιο με το προηγούημενο.
Κι ας μοιάζουν όλα ίδια.
Το μυαλό συνεχίζει να δουλεύει ασταμάτητα.
Κάνει αυτή τη σιωπή της νύχτας τόσο ενοχλητική.
Σαν να ψιθυρίζει στο σκοτάδι και κανείς να μην ακούει.
Κάποιες φορές φωνάζει. Μα δεν ακούγεται.

Φωνάζει στα δευτερόλεπτα. Που δεν είναι ίδια.
Αλλά φεύγουν. Κάθε ήχος του ρολογιού εξαφανίζει κι ένα.
Μοναχικά δευτερόλεπτα.
Ακόμη και μέσα στο πλήθος καταφέρνουν να φεύγουν, πάντα μόνα.
Και ποτέ δεν επιστρέφουν.
Να γυρναγε ο χρόνος πίσω. Λίγο όχι πολύ.
Ίσα να προλάβεις να δεις αυτά τα δευτερόλεπτα.
Που πέρασαν δίπλα σου και τ' άφησες να φύγουν.
Ίσα να προλάβεις να πάρεις πίσω, αυτό που ακόμη δεν έκανες.
Δεν γυρνούν.Και δεν αλλάζουν. Όπως ήρθαν έτσι φεύγουν.
Με ένα χτύπο του ρολογιού.
Περιμένεις να ρθουν τα επόμενα. Ότι θα ναι καλύτερα.
Ότι εσύ που υπήρξες για λίγο κάποιος άλλος, θα φύγεις μαζί τους.
Και θα γίνεις ξανά εσύ.
Πως θα κοιτάξεις στον καθρέφτη και θα σ'αναγνωρίσεις.
Σε κάποια δευτερόλεπτα που και αυτά θα φύγουν.

Ε.Α.Σ.