Ο ληστής του ονείρου

Τον είδε κάπου εκεί.

Κάπου εκεί, ανάμεσα σε δυό φεγγάρια.

Kάπου μεταξύ ημέρας και νύχτας.

Mεταξύ αρχής και τέλους.

Κάπου εκεί στην άκρη του ήλιου.

Στην άκρη της ακτής.

Κι ήταν τότες που αποφάσισε πως θα ζούσε εκεί. Για πάντα.

Σ' αυτή την εικόνα που κάποτε γέμιζε την ψυχή τους.

Με το που έπεφτε η νύχτα

γυρνούσε στα παλιά καλά λημέρια. 

Κάπου εκεί. Κάτω απ' τις άκρες των βλεφάρων.

Ήταν τότες που είδε ξανά όλες τις στιγμές που ήρθαν.

Κι όλες τις στιγμές που έφυγαν. Και χάθηκαν.

Tο δικό τους πέλαγο δεν είχε μεγάλα κύματα.

Τι κι αν τις φουρτούνες τις πέρασαν χώρια

Το πέλαγό τους έμεινε εκεί. Χωρίς κύματα. 

Μια ήσυχη ακτή να τους περιμένει.

Ευτύχημα οι στιγμές που τους βρήκαν μαζί

Σ’ αυτές θα είναι μαζί. Για πάντα.

Κι ας έφυγαν κι οι δυό, στον χτύπο του ρολογιού.

Στο σταμάτημα του ανέμου. Στο φεύγα της στιγμής. 

Σαν το καλοκαίρι να φεύγει και να παίρνει μαζί 

κάθε απομεινάρι ξαστεριάς. ... Και συνεχίζουν χώρια. 

Μέχρι να βρουν ξανά καθαρό ουρανό.
Ν' αράξουν ξανά στα παλιά καλά λημέρια.

Έλενα Σάββα Αφεντικού